Rak sygnałowy

Pacifastacus leniusculus

Do Polski w celach hodowlanych sprowadzany był trzykrotnie w ilości 40 tys. sztuk, którymi obsadzono zbiorniki wodne, cieki, stawy i baseny podchowowe.

Wsiedlenie miało na celu zastąpienie naszej populacji raków przetrzebionych dżumą raczą. Czynnikami decydującymi o jego introdukcji była przede wszystkim odporność na dżumę raczą, a ponadto szybsze osiąganie dojrzałości płciowej, większa płodność, większa o 25% masa przy tej samej długości ciała w stosunku do gatunku raka szlachetnego.

Samice raka sygnałowego dojrzewają w 3 roku życia, zaś samce w 2 roku życia. Płodność waha się w granicach od 110–do 201 jaj. Okres parzenia się przypada na październik – listopad, zaś wylęg ma miejsce od końca marca do końca lipca.

Najstarsze osobniki dożywają do ośmiu lat, maksymalna długość ich ciała to 5,0–7,0 cm, a masa od 60 do 110 g. W pierwszym roku życia rak może przejść do 11 wylinek, powyżej drugiego roku życia linieje z reguły dwa razy na rok, zaś po czwartym roku przechodzi wylinkę rak na rok.

Raki te prowadzą osiadły tryb życia, pozostając w wybranych miejscach. Z reguły unikają światła wychodząc na żer nocą i przed wschodem słońca powracają do kryjówek. Bytują w strefie przybrzeżnej jezior o dobrym natlenieniu wody i twardym dnie. Gatunek ten toleruje zasolenie wody do 20 ppt, górna granica jego tolerancji na temperaturę wynosi 33°C. Gatunek ten nie buduje kryjówek. Spotykany jest na głębokości 10–20 m. Obecnie jest hodowany w 13 krajach europejskich. W Polsce zaniechano produkcji tego gatunku w hodowli stawowej ze względu na możliwość ucieczki z obiektów hodowlanych i nosicielstwo chorób.